ขณะ ที่แดฮันกำลังคุยกับแมรี่เกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของเธอกับจุงอิน เขามั่นใจว่าแมรี่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกับการแต่งงานครั้งนี้เพราะเธอเองก็ ยังไม่มีแฟน แต่ว่า...ในตอนนั้นเองเสียงกดชักโครกก็ดังขึ้น แดฮันตกใจเมื่อพบผู้ชายแปลกหน้าอยู่ในห้องน้ำ แถมสารรูปของหมอนี่ก็ไม่ใช่อะไรที่พ่อแม่หวังจะได้พบอยู่ในบ้านกับลูกสาวของ พวกเขาสองต่อสองซะด้วย เสื้อผ้าที่ออกแนวร็อคเกอร์ (ซึ่งในสายตาพ่อแม่คือพวกสิงห์มอเตอร์ไซค์) ผมเผ้ายาวรุงรัง และที่แย่กว่านั้นก็คือกลิ่นเหล้าที่คลุ้งไปทั่ว (คุณสมบัติเพียบพร้อมจริงๆ) ถึงแมรี่จะปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่แฟนของเธอ และรีบไล่มูกยุลออกไปจากห้อง (แน่นอนเขาต้อง “แมรี่ คริสต์มาส” กับเธอก่อนไป ซึ่งทำให้แดฮันยิ่งปักใจว่าหมอนี่มันเมาเพราะตอนนี้เพิ่งเดือน พ.ย.) แต่แดฮันก็ปักใจเชื่อแล้วว่าหมอนี่ต้องเป็นผู้ชายที่มาหลอกลูกสาวแสนซื่อของ เขาเป็นแน่
ด้วยความร้อนใจแดฮันรีบไปหาจุงซ็อกเพื่อหาทางเร่งการแต่ง งานของแมรี่กับจุงอินให้เร็วขึ้น ถึงแม้ส่วนหนึ่งเขาจะทำเพื่อปลดหนี้ แต่อีกส่วนหนึ่งในฐานะพ่อ เขาไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องลงเอยกับผู้ชายแย่ๆ แบบเดียวกับเขา ทั้งคู่จึงจัดการ “นัดบอด” ให้กับเด็กทั้ง 2 คน
แด ฮันหลอกให้แมรี่มาที่โรงแรมและนั่งคอยเขาในล็อบบี้ ขณะที่จุงซ็อกสั่งให้จุงอินไปที่ล็อบบี้โรงแรมเพื่อพบกับว่าที่เจ้าสาวของ เขาเช่นกัน จุงอินและแมรี่ได้พบกันก็จริง แต่ในสถานการณ์ที่ไม่ใช่อย่างที่คุณพ่อทั้งสองตั้งใจไว้ ขณะที่นั่งรอแดฮันในล็อบบี้อยู่นั้น แมรี่บังเอิญเห็นลีอัน ซึ่งเป็นดาราดังที่เพื่อนของเธอชื่นชอบ เธอจึงเข้าไปขอลายเซ็นเขาและขอถ่ายรูป เขาเซ็นให้เธอแต่ไม่ยอมให้ถ่ายรูป และต่อมาผู้จัดการของลีอันเกิดเข้าใจผิดว่าเธอจะแอบถ่ายรูปเขา จึงมีการยื้อแย่งโทรศัพท์เกิดขึ้น จุงอินมาเห็นเข้าพอดี ถึงจะช่วยแมรี่ไว้ แต่เขาก็คิดว่าเธอเป็นแค่พวกแฟนคลับคลั่งดาราและคิดจะรีดไถเงินค่าทำขวัญจาก เขาเท่านั้น ถึงเขาจะพูดจาสุภาพแต่ก็แฝงไว้ด้วยท่าทางดูถูก
ใน ที่สุดแมรี่ก็ได้รู้ว่าถูกพ่อหลอกให้เธอมาดูตัวที่นี่ เธอโมโหมากจนถึงขนาดมีปากเสียงกับแดฮัน เพราะรู้ดีว่าเขาทำแบบนี้เพื่อปลดหนี้ เธอเสียใจมากที่แดฮันทำแบบนี้กับเธอ จึงตัดสินใจหนีออกจากบ้านพร้อมทิ้งจดหมายไว้ ก่อนที่จะออกไปจากบ้านเธอเหลือบไปเห็นกระเป๋ากีต้าร์ของมูกยุลยังอยู่ในบ้าน ของเธอ เธอคิดว่า “หมอนี่เป็นนักดนตรีแบบไหนกัน ทิ้งเครื่องมือหากินไว้ในบ้านคนอื่นแบบนี้” แต่ในนั้นแทนที่จะเป็นกีต้าร์กลับเป็นเสื้อผ้าของเขา (ตู้เสื้อผ้าแบบมือถือนะเนี่ย) แถมเขายังทิ้งโทรศัพท์ไว้ด้วย แมรี่จึงตัดสินใจขนข้าวของของมูกยุลไปด้วย
มูก ยุลมาออดิชั่นที่ร้านใหม่พร้อมวงของเขา (คงจำได้นะคะว่าเขาได้ฉีกสัญญาที่ทำไว้กับผู้จัดการคนเก่าไปแล้ว ตอนนี้นอกจากไม่มีบ้านอยู่ ก็ตกงานอีกด้วย) และเหตุการณ์ก็เป็นเช่นเคย ผู้จัดการต้องการแค่เขาคนเดียว แต่ไม่ต้องการวงของเขา มูกยุลจึงไม่ตกลงด้วย ขณะที่เขากับเพื่อนๆ เดินออกมาแบบเซ็งๆ อยู่นั้น แมรี่โทรมาหาเขาโดยใช้เบอร์ที่อยู่ในเครื่องของเขา เธอต้องการเอาของมาคืนให้เขา เมื่อแมรี่มาถึงทุกคนก็เมาไปเรียบร้อยแล้ว สมาชิกในวงทุกคนพร้อมใจกันเรียกเธอว่า “พี่สะใภ้” ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธอย่างไรพวกเขาก็ไม่เชื่อ เพราะพวกนั้นรู้ว่ามูกยุลไปนอนค้างบ้านเธอมา แถมยังให้เงินของเขากับเธอด้วย (เหมือนสามีที่ให้ซองเงินเดือนของเขากับภรรยา) ซึ่งงานนี้มูกยุลไม่ช่วยทำอะไรให้ดีขึ้นเลยสักนิด เมื่อเขารู้ว่าเธอหนีออกจากบ้านแถมยังทิ้งจดหมายไว้ด้วย เขาหัวเราะใหญ่แล้วเขย่าหัวเธอเล่น ทั้งยังบอกว่าเธอน่ารัก (ใช่เลย เจ้าพวกนี้ก็เลยยิ่งเชื่อว่าอีตามูกยุลเป็นแฟนกับแมรี่ชัวร์ๆ )
สุด ท้ายแมรี่เลยติดแหง็กอยู่กับพวกของมูกยุล และเมื่อเพื่อนๆ ของเธอมารับ กลับกลายเป็นว่าเพื่อนๆ ของเธอก็ยินดีที่จะมาติดหนึบอยู่กับพวกนี้ด้วยเพราะความหล่อของมูกยุล แต่เมื่อเมาได้ที่พวกนี้ก็เริ่มตีกันเอง (ถ้าคุณมีเพื่อนเป็นขี้เมาแบบนี้ อาจเคยเจอกับคนเมาอาการเช่นนี้ ก็คือพอเมาได้ที่จะหาเรื่องกันเอง พอตื่นขึ้นมาก็จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนไปทำอะไรมา กอดคอไปกินเหล้ากันเหมือนเดิม) ขณะที่มูกยุลนั่งดูเฉยๆ ราวกับมันเป็นเรื่องปกติ ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเป็นคนรักสงบ (????)
มูก ยุลถามแมรี่ว่าชื่อของเธอคือ “แมรี่ คริสต์มาส” ใช่มั้ย แมรี่ยืนยันว่าแค่แมรี่...ไม่มีคริสต์มาส (ย่ะ) แต่มูกยุลกลับคิดว่าแมรี่มันเป็นชื่อสุนัขนี่นา ว่าแล้วเขาก็เห่าใส่เธอ (ม่อง ม่อง...คนเกาหลีเลียนเสียงเห่าสุนัขแบบนี้นะคะ แทนที่จะเป็นบ็อก บ็อก แบบของเรา) แมรี่ตอบโต้ด้วยการบอกว่าถ้าเธอเป็นสุนัข เขาก็ต้องเป็นแมวจรจัดล่ะ ว่าแล้วเธอก็ทำเสียงแมวใส่เขา (เสียงออกมาเป็น ย๊าว ย๊าว แทนที่จะเป็นง๊าว ง๊าว แบบของเราค่ะ) สุดท้ายสองคนก็เลยทำเสียงหมาแมวใส่กัน แข่งกับเสียงขี้เมาตีกัน (บ้ากันทั้งหมู่)
แต่ เมื่อตำรวจมา ทั้งคนเมาและไม่เมาก็วิ่งกันกระเจิง มูกยุลลากแมรี่ไปด้วย และวันอันวุ่นวายยังไม่จบแค่นั้น เมื่อมูกยุลดันไปเดินชนเข้ากับขี้เมาอีก 2 คน ตอนแรกมูกยุลพยายามจะเดินหนีถึงจะถูกพวกนั้นหาเรื่องด้วยการถาม (แบบกวนอวัยวะเบื้องล่าง) ว่าเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ (อย่าว่าแต่ขี้เมาสงสัยเลย ดิฉันก็สงสัยอยู่ ว่าตกลงเจ้าลูกคนนี้มันเป็นลูกชายหรือลูกสาวกันแน่????) แต่มูกยุลก็ต้องตบะแตกเมื่อโดนเรียกว่า “ไอ้ตัวซวย” สุดท้ายเขาก็ต้องไปลงเอยที่โรงพักเหมือนพวกเพื่อนๆ ด้วยข้อหาทำร้ายร่างกาย (ชกเค้าเลือดไหล แต่ตัวเราเจ็บมือ ก็ไม่รู้ว่าใครทำร้ายใครกันแน่) แถมยังจะไปราวีกันต่อบนโรงพักเมื่อถูกเรียกด้วยคำเดิม จนแมรี่ทักว่าเขาต้องมีความหลังกับคำนี้แน่ๆ
แมรี่หยุดอาการคลั่งของ มูกยุลด้วยการเรียกเขาว่า “ที่รัก” แล้วลากเขาไปคุยกันสองคน เพราะทุกคนเชื่อว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน แมรี่เคยชินกับการหาทางออกกับปัญหาแบบนี้เพราะพ่อของเธอ เธอจึงทำให้มูกยุลบาดเจ็บ (ด้วยมือของเขาเอง) ซึ่งเท่ากับว่าทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่ เป็นอันเจ๊ากันไป ทุกคนต่างชื่นชมกับไหวพริบของแมรี่ เพื่อนๆ ของมูกยุลเห็นพ้องกันว่ามูกยุลสมควรมีภรรยาแบบแมรี่นี่แหละ (แสดงว่ามันก่อเรื่องบ่อยล่ะสิ) ว่าแล้วก็ชวนกันไปกินเหล้าต่อ
แม รี่บอกมูกยุลว่าเธอสงสารคนที่จะมาแต่งงานกับเขา มูกยุลบอกว่าเขาจะไม่แต่งงาน แมรี่บอกว่าดีแล้ว เพราะเขาน่ะทั้งขี้เมา ทั้งเจ้าชู้ ทั้งขี้เกียจ แถมยังหน้าตาดีเกินไป (เป็นความผิดด้วยหรือนี่ หน้าตาดีเกิน) แล้วก็อารมณ์ร้อน ไม่ใช่คุณสมบัติของสามีที่ดีเลยสักนิด (ชมหรือด่ากันแน่)
และ แล้วก็ถึงเวลาแก้ปัญหาของแมรี่ เพื่อนๆ ทุกคนช่วยกันคิดว่าจะทำยังไงหากแดฮันบังคับให้แมรี่แต่งงาน (แน่นอนที่มูกยุลไม่ร่วมวงด้วย เพราะเขารักสงบ จึงไปนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียว) ข้อสรุปที่ได้ก็คือแมรี่ต้องรีบชิงแต่งงานกับคนอื่นซะก่อน ว่าแล้วทุกคนก็มองไปยังเป้าหมายซึ่งหันมามองพอดี๊ พอดี....
